En dan ga ik eindelijk aan de slag. Een blog schrijven over duurzaamheid. Ik moet eerlijk bekennen dat het me veel moeite kostte om met schrijven te beginnen. Het was zo’n mooie dag vandaag. Ik heb vanmiddag een heel eind met onze hond gewandeld door het Binnenveld in Wageningen. De lucht was strak blauw, het gras knalgroen en het rook heerlijk. En deze keer hoefde ik maar één keer opzij te springen voor een auto, dat viel weer mee. Het gebeurt vaak dat ik in het Binnenveld wandel en dat ik zo ongeveer om de drie minuten aan de kant moet voor een auto die voorbij komt scheuren. Scheuren ja, want een beetje rekening houden met je medemens is voor sommige mensen die haast hebben best moeilijk!
Nu vraag je je misschien af wat dit verhaal met duurzaamheid en in het bijzonder met sociale duurzaamheid te maken heeft. Stiekem best veel! (vind ik dan …)

Als je op internet zoekt naar een definitie van sociale duurzaamheid komt er van alles bovendrijven. Een paar voorbeelden:

“Duurzame gemeenschappen zijn plaatsen waar mensen willen wonen en werken, nu en in de toekomst. Ze voldoen aan uiteenlopende behoeften van bestaande en toekomstige bewoners, houden rekening met het leefmilieu en dragen bij aan een hoge kwaliteit van leven. Ze zijn veilig en sluiten niemand uit, zijn het product van een goede planning, zijn goed gebouwd, worden goed bestuurd, en bieden iedereen gelijke kansen en een goede dienstverlening.”

en

“In het dagelijks spraakgebruik wordt duurzaamheid vaak verward met milieubescherming. Duurzaamheid is echter veel meer dan alleen goed te zijn voor de natuur. Men zou duurzaamheid eerder kunnen opvatten als een bepaalde levenshouding: bewust leven, zuinig omgaan met natuurlijke hulpbronnen, en door een bewuste, sobere [...]

Sommige mensen kunnen zich er helemaal niets bij voorstellen, bij verveling. Ik behoor, helaas, niet tot die mensen. Vervelen is vervelend, tenminste, dat vind ik. Er zijn mensen die zeggen dat vervelen een essentieel onderdeel van het leven is. Dat je er creatief van wordt, dat je er wereld veranderende ideeën van kunt krijgen. Ook daar heb ik nog nooit iets van gemerkt. Als ik me verveel verval ik in een soort van depressief gemijmer, dan verander ik in een zure oude dame. Zo van ‘vroeger was alles beter, toen had ik in ieder geval altijd wat te doen’. Volgens mij is dat niet waar, volgens mij heb ik me als kind ook behoorlijk veel verveeld. Ik kreeg alleen niet de kans om me langere tijd achter elkaar te vervelen. Mijn moeder schopte me de speeltuin in of gaf me een klusje als ik te lang op de bank rond hing. Nu is er niemand meer die dat doet. Niemand die zegt zou je niet eens dit of dat. Ja, dat probeer ik zelf te doen, in mijn hoofd, maar op de een of andere manier lukt dat dan niet. En het erge is dat ik heus wel dingen te doen heb. Ik kan de afwasmachine in en uit ruimen, de douche schoonmaken, onkruid trekken in de tuin, de was doen, de trap eens goed schoonmaken, de ramen zemen, de administratie doen, eindelijk eens beginnen aan de roman die ik altijd al heb willen schrijven, een nieuw schilderij maken enzovoorts . Maar daar kan ik mij dan ook niet toe zetten. Hoe komt dat toch? Dat je je zo verveelt en toch niets doet. Wat is dat eigenlijk vervelen? Is dat wat ik [...]

Gisteravond heb ik de documentaire ‘You’ve been trumped’ gezien die Anthony Baxter in 2011 maakte over Donald Trump die een golf resort wil bouwen in Schotland. Ik viel er midden in. Het begin van de documentaire heb ik gemist, maar het was me al snel duidelijk dat er heel wat grenzen worden overschreden door de heer Trump. Landsgrenzen en wat mij betreft zeker de grenzen van het fatsoen.
Om zijn resort zo groot mogelijk te maken schroomde hij niet om omwonenden hun land zonder overleg af te pakken. Hij sloot al dan niet expres het water af, plaatste metershoge zandwallen om de omliggende huizen aan het zicht te onttrekken en vernielde, niet geheel onbelangrijk, een uniek natuurgebied. En dat alles met toestemming van de Schotse regering. Het was stuitend om te zien hoe een man met veel geld dingen voor elkaar kreeg die een normale burger nooit voor elkaar zou kunnen krijgen. En dat alleen maar om het geld. En dan kreeg hij ook nog een eredoctoraat van de plaatselijke universiteit! Zoals ik al zei, grensoverschrijdend.

Tijdens mijn studie filosofie heb ik het boek ‘De fatsoenlijke samenleving’ van Avishai Margalit (1) gelezen. In dit boek beschrijft Margalit wat hij verstaat onder een fatsoenlijke samenleving; namelijk een samenleving waarvan de instituties, de overheid, mensen niet vernederen. Van vernedering is volgens Margalit sprake ‘als vormen van gedrag of omstandigheden iemand een gegronde reden geven om zich geschaad te voelen in zijn of haar zelfrespect.’ (2)
Nu is de vraag of de mensen in de documentaire zich geschaad voelen in hun zelfrespect. Als je zelfrespect vertaald met ‘eigenwaarde’, en als je er dan van uit gaat dat [...]

Als je googled op het woord schoonheid, en dan afbeeldingen kiest, krijg je allerlei verschillende soorten vrouwen te zien. Grappig. Hoe zou dat komen? Denken wij, of google, dat schoonheid alleen van toepassing is op het uiterlijk van een mens? En dan nog alleen op een vrouw? Ik hoop toch van niet! In de natuur, de muziek, in musea of gewoon op straat kun je toch ook veel ‘schoonheid’ tegen het lijf lopen? En als je het over schoonheid hebt, heb je het dan alleen over het uiterlijk of speelt het innerlijk ook een rol?
Wat houdt het begrip ‘schoonheid’ eigenlijk in? Best een moeilijke vraag. Is schoonheid hetzelfde als mooi? Of zijn dat twee verschillende begrippen? Is schoonheid eigenlijk wel een objectief begrip? Denkt iedereen niet verschillend over wat schoonheid is? Of is er toch een gemeenschappelijk iets wat ‘schoonheid’ genoemd kan worden?

Plato dacht van wel. In de dialoog ‘symposium’(1) , die over de liefde (Eros) gaat, zegt hij dat schoonheid eeuwig is, vrij van alle ontstaan en vergaan. Schoonheid is ‘niet een beetje mooi en een beetje lelijk, niet nu eens mooi en dan weer niet, niet mooi in één opzicht en lelijk in een ander, niet mooi hier en lelijk daar, en op die manier mooi voor sommigen maar lelijk voor anderen.’(2) Schoonheid is wat hem betreft eeuwig eenvormig met zichzelf.
Ik ben er zelf nog niet uit wat schoonheid nu precies voor mij betekent. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken. Als ik voor een mooi schilderij sta bijvoorbeeld dan ‘voel’ ik dat ik het mooi vind. Dat klinkt wat wazig misschien. Als ik iets mooi vind, of ‘schoon’ zo je wilt, dan ervaar ik een [...]

‘Welnu, de meesten zijn het over de naam wel zo ongeveer eens: zowel de massa als de mensen met cultuur noemen het geluk en stellen goed-leven en het goed-maken gelijk aan gelukkig-zijn.’(1)

Als ik denk aan ‘het goede leven’ dan denk ik aan de geur van vers gemaaid gras, de ondergaande zon, met sneeuw bestoven bergen, lange wandelingen over het strand, en aan Texel, aan koeien in de wei, picknicken op een berg, roomsoesjes, naar de kapper gaan, de herfst, lekker eten, en aan verse haring, nieuwe kleren, aan lezen, lezen en lezen, en Italiaanse ijsjes eten, aan zwemmen in de zee, lummelen in de tuin, uren tafelen met goede vrienden, filosoferen over het leven en aan Amsterdam.
Allemaal dingen die te maken hebben met de geneugten van het leven, of de kwaliteit van leven zo u wilt. En die er voor zorgen dat ik mij, in ieder geval op dat moment, gelukkig voel. Voor mij heeft het goede leven inderdaad met gelukkig zijn te maken zoals Aristoteles in het bovenstaande citaat beweerd.
Maar om echt goed te leven is er volgens mij meer nodig dan content zijn, dan gelukkig zijn.

Als ik denk aan ‘goed leven’ komen er heel andere gedachten boven. Dan denk ik eerder aan anderen met respect behandelen, in hun waarde laten en geen kwaad doen, de wetten die in Nederland van kracht zijn respecteren, datgene doen wat ik leuk vind, anderen niet tot last zijn, gezond leven en aan rechtvaardigheid. Dat zijn heel andere dingen. Meer formeel of zo. Ik denk dat bij ‘goed leven’, goed voor jezelf zorgen hoort en daar horen dus ook de dingen bij die ik bij ‘het [...]